ای که جا در دل و در جان پیمبر داری!            رتـبـه از مـریـم قـدّیـس فـراتـر داری

چشم خورشیدِ رسالت به تو روشن که چه‌قدر            جـلـوه در آیـنـه چون مـاه منّور داری

سـر‌ سـپـردی به غـبـار قـدم پـیـغـمـبر            که خبر داشت، که آن روز، چه در سر‌ داری؟

چشم پوشیده‌ای از هستی خود در این راه            بس که ایمان به امین بودن رهبر داری

تا مگر مکـتب توحـید شود عـالـم‌گـیر            عهد کردی که دل از مال جهان برداری

اولین بـانـوی پیـوسـته به اسـلام تویی            که به آئـیـن خـدا این همه بـاور داری

شاهد همت تو «شِعبِ ابی‌طالب» بود            که عجب دست و دلی عاطفه‌پرور داری

همۀ سعی تو این بود که در طول زمان            بارِ اندوه و غـم از دوش نبی برداری

گر که تنها بگـذارند تو را مردم شهر            اُنس با آسـیه و مـریـم و هـاجـر داری

می‌رسد وحـی الـهی به مبـارک بادت            ای که در دامن خود «سورۀ کوثر» داری

ای خدیجه! به خدا هدیۀ زیبای خداست            این سعادت که تو «صدیقۀ اطهر» داری

آری از موهـبتِ همسری یـاسین است            این که در گلشن خود یاس معطر داری

در جهان هیچ زنی منزلت، اینقدر نداشت            که تو از برکت زهـرای مطّهر داری

ای که ذُریّـۀ زهـرا همه فـرزند تـوأند            یــازده آیـــنــۀ نــــور بـــرابــر داری

شـب مـعـراج بـرای تـو سـلام آوردند            بـال بگـشای که تا اوج خـدا پر داری